“ The Supposition”
“Eşhedü En La İlahe İllallah Ve Eşhedü Enne Muhammeden Abdühü Verasulühü”
We are repeating this testimony honourobly on behalf of us. Dear God we are accepting all readers and listeners here as witness.
“Eşhedü En La İlahe İllallah Ve Eşhedü Enne Muhammeden Abdühü Verasulühü”
We are repeating this pure testimony on behalf of the people although they have been appreciated as faithfull but they have not reached this faith level yet. Dear God, accept us as witnesses and accept our testimony on behalf of them!
“Eşhedü Enla İlahe İllalah Ve Eşhedü Enne Muhammeden Abdühü Verasulühü”
We are repeating this pure testimony on behalf of the people although they were already İslam, had faith and died naturally, but could not find any chance to repeat this testimony at the moment of death. Dear God accept us as witness İnşallah! Amin.
There is nothing better than to witness to each other. The nature of human being likes to withness towards bad. If someone notices the other’s fault, he esteems ingenuity to see that fault and seeks an opportunity to gossip about it. Howewer the witnessing towards good is an ingenuity.
Sahabe who were villeins created by God, said good things to each other as the witnesses of good habits of each other and they conveyed all the anecdocs, fables and parables overtolds coming from Sahabeyi Kirams until now to declare good habits of each other. Nobody had conveyed anything on behalf of himself. Every sahabes conveyed one part, one snapshots of the other’s lifes of Sahabe. Why? To serve as lesson to the world of humanity Look around of you! Who is honouring the others? Who is perceiving the beauty of each other and telling the others? “The sight is the reality, if the faithful (muslim) is the mirror of faithful”. Who is mirror? Faithful! Therfore, notice the beauty of each person who look at you! İf you know yourself as mirror, shine yourself! Do not blacken yourself! And Do not blacken yourshelf therefore do not be darkened! Because you are the shining yourshelf and you are the blackening yourshelf too! Who can do anything you other than yourself?
The misdemeanour looks like a hanged lamp, like a sword. Nobody wants to touch it. Howewer it is among everybody. Neither anyone accept it as his own misdemeanour, nor can reject it. Misdemeanour is the thing which belongs to everybody. İt is not the personality of anyone. Everyone has own share of that misdemeanour by ownself. Thats why, everybody blames always the others since nobady never takes on that misdemeanour.They never think what is their share on that misdemeanour, and what they did therefore it happened.
For a moment! If the people can be able to stop talking of their ego for a moment, the door of intellect, heart is going to open. But ego prevents openning of the door by keeping its foot on it and, hiding the reality beyond that door. No one is pure!
Now if the small part of the intellegence starts to run correctly, then all the reality (hakikas) appear. All the seeds planted to intellengence field starts to bloom...
“Faith should keep human from all kind of supposition. İf any supposition starts to live in a faithfull place, it means that there is a problem in that faith. The only thing which carries people into the abuse is the plenitude of the suppositions. What is this thing? I suppose”! You can not suppose! Because if it was the case it happened, if it was not the case, it did not happen, if it is a curiosity, there is the autorithy to ask the question, if it is a knowledge, there is its source. There is no need the supposition! İt arrises from the weakness of the people. Therefore the value of patience appears. Be patient instead of supposing! Nobody has the right to change the truth and has a chance to change the truth. Therefore one of the two things must appear. The truth or the lie. God grant us to walk after the truth. Amin.
.“Eşhedü En La İlahe İllallah Ve Eşhedü Enne Muhammeden Abdühü Verasulühü” Bu kelime-i şahadeti kendi adımıza asaleten getirdik, ya Rabbi burada bulunanları şahit tutuyoruz!
“Eşhedü Enla İlahe İllallah Ve Eşhedü Enne Muhammeden Abdühü Verasulühü”
Bu kelime-i Şahadeti Tayyibe’yi de üzerine iman takdir edilmiş olduğu halde henüz kendilerine yetişmemiş olanlar adına getirdik, ya Rab, bizi şahitler eyle! Onlar adına da kabul eyle!
“Eşhedü Enla İlahe İllallah Ve Eşhedü Enne Muhammeden Abdühü Verasulühü”
Bu Kelimeyi Şahadeti Tayyibe’yi de İslam olduğu halde, iman sahibi olduğu halde, eceli kazayla göçüp ecel geldiği anda söylemek nasip olmayanlar adına getirdik. Cenab-ı Allah bizi şahit kılsın İnşallah! Âmin.
Birbirimize şahit olmaktan daha güzel bir şey olamaz. İnsan tabiatı kötüye şahit olmaktan zevk alır. Bir kardeşinin kusurunu görse, o kusur marifetmiş zanneder de bir başkasına aktarmak için dedikodu fırsatı kollar. Hâlbuki iyiye şahit olmak marifettir.
Allah’ın yarattığı kulların, birbirlerindeki iyi şeylere şahit olarak onları birbirlerine söylemesi, Sahabeyi Kiram efendilerimizden bu güne kadar gelen kıssaları, rivayetleri, menkıbeler ne derseniz adına, her birisi onlardaki güzel huyları ifade etmek için birbirleri tarafından aktarıldı. Hiç kimse kendi adına bir şey aktarmamıştır. Her sahabe, başka bir sahabenin hayatından bir parçayı bir enstantaneyi aktarmıştır.
Neden? İbret olsun insanlık âlemine diye.
Etrafınıza bakın, kim kimi izzetlendiriyor?
Birbirlerindeki güzellikleri görüp diğerlerine anlatıyor?
“ Mümin müminin aynasıysa eğer görülendir hakikat olan.”
Kimdir ayna?
Mümin!
O halde sana her bakandaki güzellikleri gör.
Eğer kendini ayna biliyorsan parlat.! Karartma! Karartma ki kararmayasın! Çünkü parlatacağında sensin, karartacağında sensin! Kendinden başkası ne yapar…
Kabahat asılan bir lamba gibi, bir kılıç gibidir böyle. Hiç kimse el tutmak istemez. Hâlbuki herkesin ortasındadır. Ne kimse benim der, nede kimse reddedebilir. Kabahat dediğin şey herkese ait olandır! Hiç kimsenin şahsi malı değildir kabahat. Herkesin o kabahatte kendince bir payı vardır. İnsanlar asla kendi üzerlerine alınmadıkları içinde hep başkalarını suçlarlar. Hiç düşünmezler ki yahu benim bunda ne payım var acaba? Ben ne yaptım da böyle oldu?
Bir an!
Kişi gönlünü nefsini biran susturmayı becerebilse, o akıl, gönül kapısı açılıverecek! Lakin nefis böyle ayaklarını ittiriyor kapıya açılmasın diye, göstermiyor arkadaki hakikati. Hiç kimse pürü pak değil.
Şimdi bir parça akıl melekesi doğru çalışmaya başladı mı hakikatler ortaya çıkmaya başlıyor. Akıl tarlasına dikilen tohumlar çiçek veriyor…
“İMAN” insanı her türlü zanlardan kurtarmalıdır. İmanın var olduğu yerde zanlar hayata geçmeye başladıysa İmanda problem var demektir. Kişiyi şirke taşıyan şey zanlardaki çokluğudur. Nedir bu? “Ben zannediyorum”!
Sen zannedemezsin! Çünkü vakıaysa vuku bulmuştur, bulmamışsa bir şey olmamıştır, meraksa soru sorulacak mercii vardır, bilgiyse kaynağı vardır! Zanna ne ihtiyaç vardır! Zan kişinin acziyetinden kaynaklanır. Dolayısıyla sabrın kıymeti ortaya çıkıyor. Zannetmektense SABRET! Doğruyu değiştirmek gibi bir hakkı kimsenin yok! Öyle bir şansıda yok. O halde iki şeyden biri ortaya çıkmak zorunda. Ya yalan, ya hakikat.
Allah c.c bize HAKİKATİN peşinden yürümeyi nasip etsin. Âmin.
Salih İslamboli(İstanbuli)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder